اجلاس اخیر سازمان همکاری شانگهای بار دیگر به مناظرات در مورد نقش و جایگاه این نهاد در اقتصاد و سیاست جهانی دامن زد. برخی پویایی این نهاد را نشانه‌ای مهم از زوال نظم بین‌الملل لیبرال برشمردند و دیگرانی آن را باشگاهی کم‌اهمیت دانستند. اما موضوعی که کمتر کاویده شده آنکه سازمان همکاری شانگهای نظم بین‌المللی موجود را چگونه تفسیر و چه نقشی برای خود تعریف می‌کند.
بیانیه پایانی اجلاس تیانجین نمایانگر نگاه سازمان به نظم موجود و چگونگی ایجاد تحول در آن است. از همین رو با تکیه بر تحلیل محتوای بیانیه پایانی اجلاس اخیر می‌توان به این پرسش‌ها پاسخی فراتر از کلیشه‌های رایج داد. تحلیل محتوای متن بیانیه پایانی نشان می‌دهد که نزدیک به ۷۰درصد متن، به دو موضوع به صورتی نسبتا برابر اختصاص یافته است: امنیت و مبارزه با تروریسم و همکاری و توسعه اقتصادی. حدود ۲۰درصد به سیاست و روابط بین‌الملل و حدود ۱۰درصد به فرهنگ و اجتماع مربوط می‌شود. این توزیع نشان می‌دهد که سازمان اکنون با دو محوریت عمل می‌کند: امنیت به‌عنوان پیش‌شرط و اقتصاد به‌عنوان محرک.
برای مطالعه ادامه مطلب به قلم محسن شریعتی‌نیا در سایت دنیای اقتصاد، اینجا را کلیک کنید.