سال ۱۹۹۷، برای پژوهشگران سینمای چین، یک فرصت تحقیقاتی مهم به شمار میرفت. در این سال، فیلم برجستۀ کارگردان ایرانی عباس کیارستمی با عنوان «طعم گیلاس» موفق به کسب جایزۀ نخل طلایی پنجاهمین جشنوارۀ بین‌المللی فیلم کن شد و همزمان، چندین مقاله دربارۀ ایران که در خارج از کشور نوشته شده بود، به زبان چینی ترجمه و منتشر شد. در این دوره، سینمای ایران به عنوان نمادی از سینمای آسیا در کانون توجه پژوهشگران چینی قرار گرفت. فیلم‌های ایرانی که در جشنواره‌های بین‌المللی به نمایش درآمدند، یا به عبارتی فیلم‌هایی که تماشاگران چینی قادر به دیدن آن‌ها بودند، پایه گذار رویکرد پژوهش سینمای ایران در چین شدند.
برای مطالعه ادامه مطلب در سایت پایگاه تخصصی تحلیلی جامعه و فرهنگ ملل، اینجا کلیک کنید.
