فهرست سرخط اخبار امروز، ۲۴/مهر/۱۳۹۹:

• روزنامه دنیای اقتصاد:

1. [cl-popup title=”نگاه چینی به توافق با ایران” show_on=”text” btn_label=”خبر منتخب – نگاه چینی به توافق با ایران” align=”right” size=”xl”]هادی خسروشاهین/ ۹ اکتبر روز غافلگیری بود. محمدجواد ظریف به چین سفر کرده بود تا طی دیدار با همتای خود پروژه قرارداد ۲۵ ساله را به پیش ببرد؛ قرارداد پرسروصدا که از حوزه اقتصاد تا مسائل نظامی و امنیتی را دربرمی‌گیرد. اما وانگ یی به ناگهان دستورکار جدیدی را روی میز گذاشت: «چین با احترام به نگرانی‌های امنیتی مشروع همه‌ طرف‌ها، پیشنهاد می‌کند که بستر و ترتیبات گفت‌و‌گوی چندجانبه منطقه‌ای ایجاد شود و این مساله شامل نگرانی همه طرف‌ها می‌شود تا شرایط برابر برای انجام گفت‌و‌گو تسهیل شود و تفاهم تحت اصل حفظ برجام افزایش یابد. در نتیجه، مسائل امنیتی پیش رو در منطقه خلیج فارس و خاورمیانه از طریق ابزارهای سیاسی و دیپلماتیک حل می‌شود. چین به لحاظ شکلی و ماهوی آغوشش را به روی چنین گفت‌و‌گویی میان همه طرف‌ها و پیوستن آنها به این موضوع باز می‌کند.» گزارش رسمی که از این دیدار روی سایت وزارت‌خارجه چین قرار گرفت، ‌در ارتباط با روابط دوجانبه میان تهران و پکن به ذکر این عبارت اکتفا می‌کند: «چین و ایران شرکای جامع استراتژیک هستند و چین برای تقویت ارتباطات با ایران جهت تعمیق همکاری در نبرد علیه کووید-۱۹ و سایر زمینه‌ها آماده خواهد بود.»(China will stand ready to strengthen communication with Iran to deapen cooperation in the fight against the Covid-۱۹ and other field)

   این عبارت بی‌رمق و نه‌چندان دلگرم‌کننده در کنار دستورکار جدیدی که چینی‌ها روی میز مذاکرات گذاشتند، احتمالا با انتظارات مقامات کشورمان از این سفر همخوانی چندانی نداشت؛ ضمن اینکه عبارت مورد استفاده «همه طرف‌ها» آن‌چنان مبهم است که مرجع ضمیر آن حداقل در ۹ اکتبر برای دستگاه دیپلماسی کشور مشخص نبود. اما گذشت زمان بهترین فرصت را برای آشکارسازی واقعیت به‌وجود می‌آورد. ۱۰ اکتبر «یانگ جیه چی»، نماینده ویژه رئیس‌جمهور چین همراه با نامه شی‌جین‌ پینگ به دیدار ولیعهد ابوظبی، شیخ محمد بن زاید آل نهیان رفت. آنچه بر روی خروجی خبرگزاری رسمی امارات و همچنین سایت وزارت خارجه چین از این دیدار رفت، تقریبا از مضامین یکسان برخوردار بودند. در پایگاه اینترنتی وزارت خارجه چین چنین آمده است: «رئیس‌جمهور «شی» و ولیعهد برنامه‌ بلندمدتی برای تحکیم و توسعه روابط دو کشور دارند و این مساله مسیر و فصل جدیدی را در روابط دوجانبه تعیین خواهد کرد. چین همیشه امارات را به‌عنوان اولویت دیپلماتیک خود در نظر گرفته است. چین شراکت جامع استراتژیک را با ابوظبی تقویت خواهد کرد و پشتیبانی و اعتماد سیاسی را مستحکم می‌کند و دو کشور همکاری‌ها و پیوندها را در استراتژی‌های توسعه ارتقا خواهند داد و توسعه کیفی اتصال به ابتکار کمربند-جاده را در دستورکار قرار می‌دهند

   .» (China will enrich the connotation of its comprehensive strategic partnership with UAE, cement the political trust and support…)

   اکنون مرجع ضمیر «همه طرف‌ها» یا حداقل بخشی از طرف‌ها مشخص شده بود. چین به روابط خود با دولت‌های خلیج فارس به‌خصوص دو کشور امارات و عربستان اهمیت ویژه‌ای می‌دهد؛ پس می‌توان این موضوع را مدنظر قرار داد که احتمالا وزیر خارجه چین با زبان بی‌زبانی درصدد بوده است به همتای ایرانی خود این موضوع را بفهماند که با تداوم مشکلات موجود میان ایران و دولت‌های منطقه به‌ویژه این دو کشور خاص امکان تحقق و عملیاتی‌سازی قرارداد موسوم به «قرارداد ۲۵ ساله» امکان‌پذیر نخواهد بود. اما چرا؟ آیا چین از اهمیت ژئوپلیتیک و استراتژیک ایران در منطقه غافل است؟ پاسخ به این پرسش به‌طور قطع منفی است؛ ولی در نظر گرفتن این احتیاط‌ها و ملاحظات را باید به بنیان‌های سیاست خارجی چین در منطقه مرتبط دانست: سیاست خارجی این کشور در منطقه خلیج فارس و به‌طور کلی در خاورمیانه مبتنی‌بر اصل سیاست بده-بستان (Quid Pro Quo) یا معامله‌محور (Business or Deal Oriented) است. بر این اساس عمق و اندازه روابط را کشورهای مقابل تعیین می‌کنند؛ اما چگونه؟ به اندازه قیمتی که حاضرند برای چنین روابطی پرداخت کنند و محور دوم در سیاست خارجی چین مساله بسیار راهبردی انرژی و نفت است. چین به‌دلیل ملاحظات توسعه‌ای‌اش، نیاز مبرمی به طلای سیاه دارد. از همین رو هر دو کشور (عربستان و امارات) برای چین حائز اهمیت می‌شوند و می‌توانند به‌عنوان یک متغیر مهم در روابط تهران و پکن تاثیرگذار باشند. در این راستا توجه به فکت‌ها حائز اهمیت هستند و ما بدون در نظر گرفتن این داده‌ها نمی‌توانیم اندازه، ابعاد و اهمیت روابط میان این سه کشور را درک کنیم. از امارات شروع می‌کنیم: این کشور مهم‌ترین شریک تجاری چین در جهان عرب است و سهم ۲۸ درصدی از تجارت غیرنفتی میان چین و منطقه را دارد. قبل از کووید-۱۹ ارزش کل تجارت دو کشور بالغ‌بر ۵۰ میلیارد دلار بود و هدف‌گذاری این دو بازیگر روی عدد ۱۰۰ میلیارد دلار قرار داشت. همین‌طور آمارها نشان می‌دهد صادرات غیرنفتی امارات به چین نیز طی سال‌های اخیر حدود ۶۴ درصد رشد کرده است. تنها در ۹ ماه اول سال ۲۰۱۹ معادل ۵/ ۲۳ میلیارد دلار صادرات چین به امارات بوده و واردات این کشور از امارات نیز در همین بازه زمانی به ۲/ ۱۱ میلیارد دلار می‌رسید. همین‌طور آمارها نشان‌دهنده رشد ۵/ ۹ درصدی صادرات نفت امارات به چین در سال ۲۰۱۹ نسبت به سال ۲۰۱۸ است. این کشور در سال ۲۰۱۹ با حدود ۳/ ۷ میلیارد دلار سهم ۱/ ۳ درصدی در تامین نیازهای نفتی چین داشته است. اما واقعیت‌های آماری در مورد عربستان تکان‌دهنده‌تر از امارات متحده‌ عربی است. در حالی که ارزش کل تجارت دو کشور در سال ۱۹۹۰ به ۵۰۰ میلیون دلار می‌رسید، این رقم در سال ۲۰۱۹ به ۱۸/ ۷۸ میلیارد دلار رسیده است. چین بزرگ‌ترین شریک تجاری عربستان و ریاض نیز بزرگ‌ترین شریک تجاری چین در غرب آسیا است. عربستان به‌طور متوسط در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ بین ۸/ ۱ تا ۲ میلیون بشکه به‌طور روزانه به چین نفت صادر می‌کرد. واردات این کشور در دو ماه ابتدایی سال ۲۰۲۰، ۲۶ درصد افزایش را نشان می‌دهد. عربستان با ۱/ ۴۰ میلیارد دلار ۸/ ۱۶ درصد از نیازهای نفتی پکن را در سال ۲۰۱۹ تامین کرد و از این حیث در لیست صادرکنندگان نفت به چین قرار دارد. این رقم رشد ۳۵ درصدی را نسبت به سال ۲۰۱۸ نشان می‌دهد. این درحالی است که صادرات نفتی کشور ما به چین به‌دلیل تحریم‌های ایالات‌متحده حدود ۵۳ درصد در سال ۲۰۱۹ نسبت به سال ۲۰۱۸ افت نشان می‌دهد. مقامات آمریکایی تایید می‌کنند که با توجه به برنامه چشم‌انداز ۲۰۳۰ محمد بن سلمان احتمال گسترش روابط اقتصادی میان دو کشور بسیار زیاد است. همین‌طور هم‌اکنون طبق برآورد سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا، چینی‌ها در حومه ریاض در حال همکاری محرمانه در حوزه هسته‌ای و تبدیل اورانیوم خام به اورانیوم فرآوری‌شده هستند. بنابراین تنها متغیر تاثیرگذار در روابط میان ایران و چین، دولت ترامپ و کمپین فشار حداکثری نیست و تصور اینکه هرچه فشارها افزایش یابد، روابط میان تهران و پکن نیز مستحکم‌تر و زمینه برای عملیاتی‌سازی قرارداد ۲۵ ساله فراهم می‌شود، چندان دقیق نیست.  لُب کلام وزیر خارجه چین در دیدار ۹ اکتبر خود با مقامات ایرانی این بود که بدون بهبود روابط خود با کشورهای منطقه نمی‌توانند انتظار ارتقای روابط را داشته باشند (ادبیات به‌کاررفته در دو دیدار مقامات چینی با طرف‌های ایرانی و اماراتی به‌خوبی بازگوکننده این واقعیت است). نکته بسیار حائز اهمیت در مورد اقتصاد چین این است که این کشور در حدود ۴۵ درصد از نیاز نفتی خود را از منطقه خاورمیانه تامین می‌کند؛ از مصر با ۳۸۶ میلیون دلار تا عربستان با ۴۰ میلیارد دلار (در سال ۲۰۱۹) و در این میان امارات و به‌خصوص عربستان نقش ستون‌های انرژی چین را ایفا می‌کنند؛ امری که در مورد تهران به‌دلیل ریسک‌پذیری بالای آن از حیث تحریم‌ها و فشار بین‌المللی صدق نمی‌کند. با این همه، متغیر آمریکا نیز برای چین از اهمیت پایینی برخوردار نیست. مجموع ارزش تجارت آمریکا و چین طبق برآوردها به حدود ۷۳۷ میلیارد دلار می‌رسد و آمریکا بزرگ‌ترین میزبان کالاهای چینی با ارزش حدود ۵۵۷ میلیارد دلار است. به همین دلیل چینی‌ها در عملیاتی‌سازی و امضای قرارداد ۲۵ ساله با تهران به هیچ عنوان تعجیل نخواهند کرد؛ چراکه از تبعات و پیامدهای سیاسی و اقتصادی آن برای منافع ملی‌شان آگاه هستند؛ به‌خصوص اگر در سوم نوامبر جو بایدن دموکرات ساکن کاخ سفید شود. وقوع چنین تحولی تقریبا به منزله کان‌لم‌یکن ساختن قرارداد جامع ۲۵ ساله خواهد بود. امید بستن به چین و همین‌طور روسیه برای نجات اقتصاد تحت‌فشارمان از مصادیق بارز این سخن گران‌سنگ پروفسور روح‌‌الله رمضانی، استاد فقید دانشگاه ویرجینیا و نویسنده کتاب «روابط خارجی ایران» است: «بازتولید مستمر ناواقع‌گرایی در سیاست خارجی ایران» بازگرداندن موازنه مثبت و تنوع‌سازی در سبد سیاست خارجی ایران تنها راه گریز از وضعیت موجود است. بدون حاکم شدن چنین وضعیتی، کشورمان تنها به محل جدال و رقابت‌ قدرت‌های بزرگ تبدیل می‌شود و در بزنگاه‌ها قربانی مصالحه میان آنها. اما با موازنه مثبت می‌توان قدر و منزلت کشور را در نظام منطقه‌ای و بین‌المللی افزون کرد تا افزوده‌ای برای منافع ملی کشور داشته باشد.[/cl-popup]

2. [cl-popup title=”آینده روابط ایران و چین” show_on=”text” btn_label=”خبر منتخب – آینده روابط ایران و چین” align=”right” size=”xl”]دکتر محسن شریعتی‌نیاتحول در روابط با چین، به‌صورتی تناقض‌آمیز، در حال بدل شدن به مهم‌ترین میراث سیاست خارجی دولت فعلی ایران است. روابط با اروپا و برجام که در کانون اولویت‌های این دولت قرار داشتند در وضعیتی بن‌بست گونه‌اند. متاثر از این وضعیت، چین که آشکارا اولویت نخست نبود به اولویت کلیدی بدل شده است. همین تغییر، روابط ایران و چین را پیچیده کرده و انتظارات و نیز نگرانی‌ها از آن را بالا برده است. هر کنشی در روابط دو کشور به شدت مورد توجه قرار می‌گیرد و تفسیرهایی گاه عجیب از آن ارائه می‌شود؛ تفسیرهایی که در سفر اخیر وزیر امور خارجه نیز ارائه شده‌اند. چه انتظاراتی از روابط رو به تحول ایران و چین می‌توان داشت؟ نخست آنکه روابط ایران و چین نه دوجانبه که «سه‌جانبه» است و ایالات‌متحده به‌عنوان بازیگر ثالث نقش کلیدی در شکل‌دهی به مسیر آن ایفا می‌کند. این نقش در ۵۰ سال روابط نوین ایران و چین همواره ایفا شده و تا آینده‌ای قابل پیش‌بینی نیز ایفا خواهد شد. بحث‌هایی که در ایران و چین پیرامون حذف این متغیر از روابط صورت می‌گیرد، بیشتر بیان آرزوهاست. تا آینده‌ای کوتاه‌مدت، انتخابات در ایالات‌متحده و نتیجه آن کلیدی‌ترین متغیر شکل‌دهنده به مسیر کلان روابط ایران و چین خواهد بود. ایرانی‌ها و چینی‌ها به شدت منتظر نتیجه این انتخابات هستند. چینی‌ها امیدوار به کاهش پیش‌بینی‌ناپذیری در رفتار مهم‌ترین رقیب خود و ایرانی‌ها امیدوار به بازگشت آمریکای بایدن به توافقی هستند که در ۸ سال اخیر عمده انرژی‌شان را برای حصول و حفظ آن صرف کرده‌اند. تا این انتخابات، روابط ایران و چین احتمالا تغییر محسوسی نخواهد کرد. در میان مدت ایران احتمالا به‌طور فزاینده‌ای به درون روابط پیچیده شونده چین و آمریکا کشیده و از رقابت راهبردی دو ابرقدرت متاثر خواهد شد. به دیگر سخن اقتصاد سیاسی ایران به‌گونه‌ای فزاینده از این رقابت که مهم‌ترین روند شکل‌دهنده به جهان جدید است تاثیر خواهد پذیرفت، حتی اگر ایالات‌متحده به برجام بازگردد. دوم آنکه در لایه منطقه‌ای، چین همچنان خاورمیانه را به‌عنوان منطقه‌ای فرعی در سیاست خارجی خود تعریف می‌کند و احتمالا به این تعریف تداوم خواهد بخشید. در این قالب خاورمیانه منطقه‌ای است که از منظر امنیت انرژی، بازار و حمایت از سیاست‌های چین، در سیاست خارجی این کشور اولویت متوسطی دارد. بنابراین اینکه چین حمایت قاطع و تعیین‌کننده‌ای از سیاست خاورمیانه‌ای ایران که همه توان این کشور مصروف آن است صورت دهد در کوتاه‌مدت بعید است. این کشور احتمالا همچنان به حفظ روابط متوازن با دو سوی خلیج فارس و با مصر و اسرائیل اولویت خواهد بخشید و البته از ثبات‌سازی از مسیر دیپلماسی حمایت خواهد کرد، حمایتی که از برجام صورت داده و می‌دهد در همین راستا قابل تفسیر است. بنابراین ایران در کوتاه‌مدت می‌تواند به حمایت سیاسی-چندجانبه چین در برخی بحران‌های خاورمیانه امیدوار باشد. انتظاراتی بیش از این بعید است تحقق یابند. سوم آنکه در لایه دوجانبه، انتظارات از تحول در این رابطه متفاوت هستند. طرف ایرانی برنتایج کوتاه‌مدت و طرف چینی بر نتایج بلند مدت تاکید دارند. طرف ایرانی موافقت‌نامه نیمه‌تمام مشارکت راهبردی را فرصتی برای کاستن از دشواری‌های غیرانسانی‌ترین نظام تحریمی می‌بیند، نظامی که با غیراخلاقی‌ترین روش‌ها زندگی یک ملت را نشانه گرفته است. طرف چینی تا حدی در این مسیر فشار شکنی می‌کند، اما این توافق را به‌عنوان نقطه آغازی بر ۲۵ سال همکاری میان طرفین می‌داند و به اندازه یک گام رو به جلو به آن اهمیت می‌دهد. در روزهای پس از انتشار خبر این توافق طیف وسیعی از مدیران ایرانی اظهارنظر در مورد آن را تکلیف می‌پنداشتند. در طرف مقابل تنها یک اظهارنظر غیرمستقیم در سطح سخنگوی وزارت خارجه صورت گرفت. واکنش متفاوت دو طرف نشانی از دغدغه‌ها و اولویت‌های متفاوت آنان بود. افزون بر این محوریت سیاست خارجی ایران در دهه‌های اخیر «پیکار» با قدرت‌های بزرگ بوده است. دگرگونی در این سیاست خارجی و قرار گرفتن در مسیر «کار» با قدرت‌های بزرگ همچون چین نیازمند تغییرات مهمی در محیط روانی و عملیاتی سیاست خارجی کشور است؛ تغییراتی که زمان‌بر هستند. در این لایه بعید است در کوتاه‌مدت دگرگونی در فشارشکنی تحریمی چین پدید آید. چینی‌ها احتمالا همچون گذشته پنجره‌ای نیمه باز به برخی تعاملات تجاری ایران خواهند بود، اما به ۲۰ میلیارد دلار توافق سرمایه‌گذاری که به مدد برجام و تا پیش از خروج آمریکا حاصل شد بازنخواهند گشت و سطح کار با اقتصاد ایران را در «تجارت» حفظ خواهند کرد. البته رفتار چین به کنش‌های ایالات‌متحده هم وابسته خواهد بود. اگر مجموعه نظام سیاسی در آمریکا به روند امنیتی‌سازی و مشروعیت‌زدایی از اقتصاد چین که در دوره ترامپ آغاز شده تداوم دهند، ممکن است اقتصاد جهانی تکه‌تکه شود و چین به سمت ایجاد نظام اقتصادی جدیدی با محوریت خود حرکت کند. در چنین شرایطی کلیت روابط ایران و چین نیز دگرگون می‌شود. البته چنین دگرگونی هم چندین سال به طول خواهد انجامید. بر مبنای آنچه آمد می‌توان «تداوم» در وضعیت فعلی روابط ایران و چین را سناریوی محتمل تا آینده‌ای کوتاه‌مدت پنداشت. این رابطه به تدریج و عمدتا متاثر از تغییر سیستمیک در نظم بین‌المللی دگرگون می‌شود. تصور ایجاد تغییرات یک شبه در این رابطه با واقعیات روی زمین و تاریخ تحولات آن نمی‌خواند.[/cl-popup]
3. چشم‌انداز مثبت روابط تجاری چین با جهان
4. انتشار ارز دیجیتال در چین
5. ارتش چین به حالت آماده باش درآمد
6. همکاری آئودی و فاو

• خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا):

1. کاهش نرخ رسمی ۱۹ ارز
2. یزد، شهری آرمیده در دل کویر
3. لزوم بازآرایی استراتژیک در غرب آسیا
4. [cl-popup title=”چین ((ارز)) دیجیتال منتشر کرد” show_on=”text” btn_label=”خبر منتخب – چین ((ارز)) دیجیتال منتشر کرد” align=”right” size=”xl”]تهران – ایرنا – دولت چین انتشار بسته‌های قرمز “یوان” دیجیتالی را به عنوان نخستین ارز دیجیتال برای توسعه زیرساخت های مالی این کشور آغاز کرد. به گزارش روز چهارشنبه ایرنا از پایگاه خبری رادیو دولتی چین، مقامات شهرداری شهر “شنزن” در استان “گوانگدونگ” و بانک مرکزی این کشور به طور مشترک انتشار بسته های قرمز یوان دیجیتالی را به عنوان نخستین ارزهای دیجیتالی در این کشور آغاز کردند.  براساس این گزارش، این اقدام که در واقع پیشگامی چین را در زمینه ارزهای دیجیتال نشان می دهد به تدریج مردم این کشور را به استفاده عادی تر از ارز دیجیتالی نزدیک می‌کند. در واقع مردم شهر شنزن از این طریق مجوز شرکت در یک قرعه کشی با هدایای پولی شامل ۵۰ هزار بسته قرمز ارز دیجیتالی در طول تعطیلات و یا مناسبت های خاص گرفته اند که ارزش هر بسته از این ارز دیجیتالی ۲۰۰ یوان است.  فن یی‌فی، معاون بانک مرکزی چین به تازگی اعلام کرد ۳.۱۳ میلیون تراکنش با استفاده از ارز دیجیتال چینی انجام شده که بخشی از آن مربوط به استفاده آزمایشی از این ارز در شهرهای بزرگی مانند شنزن و شیونگان بوده است. وی در این خصوص گفت: از ارز دیجیتالی چین برای ۱.۱ میلیارد یوآن (معادل ۱۶۲ میلیون دلار) از تراکنش‌ها استفاده کرده‌ایم و قرار است در المپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن هم از این ارز به صورت آزمایشی استفاده کنیم. چندی پیش موسسه تحقیقات ارز دیجیتالی چین که زیر نظر بانک مرکزی فعالیت می کند، در مورد انتشار تصویر پول و یوان هوشمند که تصویری از “مائو تسه دونگ” بنیانگذار چین نو روی آن دیده می شود، اظهار بی اطلاعی کرده بود. چین اولین اقتصاد بزرگ دنیاست که دست به انتشار ارز دیجیتال می زند. گفته می شود هدف از انتشار پول هوشمند کسب آگاهی بیشتر از نحوه برخورد و نگاه مردم چین به این اقدام است. ساوس چاینا مورنینگ پست به نقل از یی‌فی از پیشرفت قابل توجه برنامه‌های آموزشی استفاده مثبت از ارز دیجیتال در این کشور خبر داد و نوشت: تا اواخر اوت بیش از ۶ هزار و ۷۰۰ مورد استفاده برای این ارز داشته‌ایم که این از پرداخت صورتحساب‌ها و قبض‌ها گرفته تا حمل‌ونقل و خدمات دولتی بوده است. او ادامه داد: بانک مرکزی چین، یوآن دیجیتالی را به عنوان زیرساخت مالی مهمی برای آینده به حساب می‌آورد. یوآن دیجیتالی یا ای-یوآن برای روش‌های پرداخت گوناگونی مورد استفاده قرار می‌گیرد. براساس این برنامه‌های آزمایشی برای انتشار یوآن دیجیتالی، بیش از ۱۳ هزار و ۳۰۰ کیف پول دیجیتال شخصی و ۸ هزار و ۸۰۰ کیف پول دیجیتال شرکتی افتتاح شده است. چندی پیش تصویری از اولین ارز هوشمند چین که ارز دیجیتالی این کشور نیز نامیده می شود به شبکه های اجتماعی و آنلاین راه یافته بود. براساس گزارش ها، انتشار این رمزارز بیانگر آن است که پکن به سمت دراختیار گرفتن یوان دیجیتالی حرکت می کند، و لذا از هم اکنون آشکار است که اگر این پول هوشمند وارد چرخه اقتصاد، تجارت و زندگی مردم شود؛ استفاده از اسکناس که در چین بسیار کم شده است به حداقل خواهد رسید. همچنین احتمال می رود نرم افزارهایی مانند “ویچت” و “علی پی” که الان در چین مورد استفاده قرار می گیرند، تغییر ماهیت دهند. این روزنامه چینی افزود که آزمایش لازم این پول دیجیتال روی تلفن های هوشمند برای چندین ماه در چند بانک دولتی چین انجام شده اما زمان رونمایی رسمی از این ارز دیجیتالی کشوری مشخص نشده است.[/cl-popup]
5. پکن: آمریکا از ابرقدرتی ساقط شده است
6. مقام نظامی آمریکا: توازن قدرت دریایی در ۱۰ سال آینده تغییر می‌کند
7. تغییر کاربری؛ابتکار تازه شرکت ها برای فرار از زیان های کرونا
8. اعلام آماده باش رییس جمهوری چین به نظامیان این کشور
9. چین: آمریکا به جای فرافکنی، به وظایف حقوق بشری خود عمل کند
10. تصمیم آمریکا برای فروش سلاح به تایوان، خشم چین را برانگیخت

• خبرگزاری صدا و سیما:

1. در بازدید از یک پایگاه نظامی اعلام کرد/ رئیس جمهور چین از ارتش این کشور خواست آماده جنگ باشد
2. چین «ارز دیجیتال» منتشر کرد
3. پس از بازداشت دو کانادایی در چین / انتقاد ترودو از رویکرد حقوق بشری چین
4. مایک پمپئو توئیت منتشر کرد / خلف وعده پکن در اعطای خودمختاری به مردم هنگ کنگ

• خبرآنلاین:

1. [cl-popup title=”تجسم ویژگی‌های قدرت اقتصادی چین در شهر شن‌جن” show_on=”text” btn_label=”خبر منتخب – تجسم ویژگی‌های قدرت اقتصادی چین در شهر شن‌جن” align=”right” size=”xl”]شهر شن جن یکی از اولین مناطق ویژه اقتصادی چین است. به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این شهر در مدت کوتاه چهل سال جهش تاریخی بزرگی داشته و از یک شهرک ساحلی کوچک به یک شهر مدرن و تاثیرگذار بزرگ جهانی تبدیل شده است. شی جین پینگ رییس جمهوری چین روز چهارشنبه ۱۴ اکتبر (۲۳ مهر) در آیین گشایش گرامیداشت چهلمین سالگرد تاسیس منطقه ویژه اقتصادی شن جن گفت: شن جن پویایی و قدرت فوق العاده در اجرای سیاست اصلاحات و درهای باز چین را به جهان نشان داده و دورنمای روش سوسیالیسم با ویژگی های چین را از خود به نمایش گذاشته است. آمار نشان می دهد که طی چهل سال توسعه، ارزش کل تولیدات شن جن سالانه ۲۰.۷ درصد افزایش یافته و سال ۲۰۱۹ به ۲.۷ تریلیون یوان رسیده است، نیز تراکم اقتصادی شن جن در مقام پنجم آسیا قرار دارد. سطح زندگی مردم به طور قابل ملاحظه ای ارتقا یافته و سال ۲۰۱۹ درآمد سرانه مصرف آن به ۶۲ هزار و ۵۰۰ یوان رسیده و به این ترتیب قبل از شهرهای دیگر چین هدف ساخت همه جانبه جامعه نسبتا مرفه را تحقق بخشیده است. شن جن به عنوان یکی از اولین مناطق ویژه اقتصادی چین، پیش از سایر شهرها، اصلاحات نظام اقتصادی را به اجرا رساند و بیش از هزار تدبیر اصلاحات را به کار گرفت. پس از چهل سال توسعه، شن جن جهش تاریخی از تجارت اصلی واردات و صادرات به گشایش همه جانبه و با سطح بالا را تحقق بخشیده است. ۲۲۳۲۲۵/ کد خبر ۱۴۴۳۴۳۱[/cl-popup]

• ایسنا:

1. هشدار بانک آمریکایی نسبت به ریزش دلار / دلار را بی خیال شوید، یوان چین را رصد کنید

• خبرگزاری برنا:

1. [cl-popup title=”معرفی کتاب؛  «ذرت سرخ» مو یان روایت رنج کارگران و کشاورزان چینی” show_on=”text” btn_label=”خبر منتخب – معرفی کتاب؛  «ذرت سرخ» مو یان روایت رنج کارگران و کشاورزان چینی” align=”right” size=”xl”]کدخبر: ۱۰۷۳۲۰۹/ مویان یکی از بهترین نویسندهای معاصر چین است که قلمی ساده اما محکم و روان دارد. آثار او تحت تاثیر فقر و زندگی کشاورزی و جامعه ی روستایی چین است. مویان ضمن نشان دادن گوشه ای از تاریخ، سیاست های استبدادی چین را هم نقد می کند، از این رو برخی آثارش با ممنوعیت انتشار در چین روبرو است و «ذرت سرخ» را می‌توان مطرح‌ترین اثر این نویسنده دانست. گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، رمان «ذرت سرخ»، رمانی موفقیت آمیز درباره عشق و مقاومت در دهه ۱۹۳۰ چین است. «ذرت سرخ» مهم‌ترین رمان این نویسنده به حساب می‌آید که او را به جایزه‌ی نوبلِ ۲۰۱۲ رساند. این اثر شگفت‌‌انگیز را روحِ چینِ قرنِ بیستم می‌دانند؛ سمفونی بزرگی از رنگ‌ها، آدم‌ها و مرگ‌ها. رمان در پنج فصل اصلی روایت می‌‌شود و قصه‌‌ی سه نسل از یک خانواده است که با انواع رفت‌‌وبرگشت‌‌های زمانی شناور شده؛ روایتِ رنجِ کارگران و کشاورزانِ چینی، ناامنی‌های پایانِ امپراتوری، حمله‌ی خون‌بار ژاپنی‌ها و گرسنگی. زبانِ طنزآلود مو یان همراه انبوه اتفاق‌هایی که مدام انسان‌‌های او را در بر می‌گیرد، این اثر را به رمانی به‌‌یادماندنی تبدیل کرده است. این کتاب در سالِ ۱۹۸۶ منتشر شد و به شهرتی عظیم رسید. نسخه‌ سینمایی آن نیز، ساخته‌‌ کارگردان مشهور چینی ژانگ ییمو، یک سال بعد از آن ساخته شد و توانست نامزدِ بهترین فیلمِ خارجی اسکار شود و همچنین خرس طلایی جشنواره‌ فیلمِ برلین را از آن خود کرد. در «ذرتِ سرخ» مو یان فقط روای است و بدونِ قضاوت، حجمِ عظیمی از شخصیت‌ها را مقابلِ مخاطبش قرار می‌دهد. در پشت جلد این کتاب نوشته شده است: «ذرت سرخ» کتابی است که در آن تاریخ و داستان با هم یکی شده اند تا افسانه ای بسازند بدیع و فراموش نشدنی // بخش‌هایی از کتاب: بادها در پاییز سرد و غم افزایند و پرتو آفتاب تند؛ ابرهای سفید، فشرده و مدور، شناور در پهنه ی آسمانی که انگار با کاشی های آبی فرش شده، سایه های ارغوانی خود را روی مزارع می افکنند. در طول دهه ها، که چشم به هم زدنی به نظر می رسد، نخ هایی از پیکرهای سرخ پوش در میان ساقه های ذرت رفتند و آمدند تا بافته ی انسانیِ بزرگی تشکیل دهند. آن ها کُشتند، غارت کردند و شجاعانه از کشورشان دفاع کردند. حرکت نوادگان سرکش، که در سرزمین هایی اشغالی زندگی می کنند، چیزی مانند رقص باله ای هیجان انگیز را می سازد. همین طور که زمان می گذرد، من احساس می کنم ما دچار نوعی پس رفت هستیم. کارگران منطقه ی ما با یک فرمول ساده پول در می آوردند . آن ها به جای اینکه مهارت های خود را به دخترهایشان منتقل کنند به عروس هایشان می گفتند . حالا دیگر روستا ویران شده بود ، بشر آن را ساخت و بشر هم آن را ویران کرد . آنجا که یادگاری از غم و شادی بود اکنون یک بهشت غم زده بود که بر پایه ی ویرانی ها ساخته شده بود . عشق چیست؟ هر کس برای خودش جوابی دارد . اما این دیو احساسات برای خیلی از مردهای شجاع و زن های بااستعداد و دوست داشتنی بیشتر از آن تعدادی که بتوان شمرد سرنوشت بد رقم زده است .[/cl-popup]

• ساعت ۲۴:

1. [cl-popup title=”چنگیز خان چینی بود یا مغول” show_on=”text” btn_label=”خبر منتخب – چنگیز خان چینی بود یا مغول” align=”right” size=”xl”]ساعت ۲۴ – دولت چین در دوران رهبری شی جین پینگ به شدت بر ناسیونالیسم تأکید می‌کند و در مورد “تاریخ ملی” حساسیت نشان می‌دهد. هرگونه روایت تاریخی که با روایت رسمی پکن هم‌خوانی نداشته باشد، حذف می‌شود. این سانسور سختگیرانه باعث شد تا نمایشگاهی در بارۀ امپراطوری مغول که در فرانسه برنامه‌ریزی شده بود، لغو گردد. قرار بود که نمایشگاه “چنگیزخان و امپراطوری مغول”، محور اصلی برنامه‌های موزۀ تاریخ شهر نانت در سال ۲٠۲۱ باشد. چند سال برنامه‌ریزی و پژوهش با همکاری دانشگاهیان و مؤسسات مختلف فرهنگی، نوید یک نمایشگاه غنی و بسیار دیدنی را می‌داد. در این طرح بزرگ، موزۀ شهر هوه‌هوت – مرکز مغولستان چین – نیز همکاری داشت و قرار بود که ۲۲۵ قطعه از اشیاء نادر این موزه برای نمایش به فرانسه منتقل شود: مهرهای سلطنتی، ظروف طلا، نامه‌های رسمی… هیچیک از این آثار تاریخیِ متعلق به قرون سیزده و چهارده میلادی، تاکنون در فرانسه دیده نشده‌ است.اما در نهایت “سانسور دولت مرکزی چین” باعث شد که همۀ زحمات به هدر رود. به گفتۀ آقای برتراند گیه، مدیر موزۀ تاریخ شهر نانت، مداخلات پکن برای تغییر دادن محتوای نمایشگاه، “یکی از مواردی است که سخت‌تر شدن موضع‌گیری دولت چین در قبال اقلیت مغول را نشان می‌دهد”. برای پکن مطلقاً قابل تحمل نیست که مغول‌ها برای خود تاریخ جداگانه‌ای داشته باشند. منطقۀ خود مختار مغولستان چین – یا مغولستان داخلی – که با کشور مغولستان هم‌مرز است، دارای یک جمعیت ۲۴ میلیونی است که اکثریت آن چینی و حدود ۱۷درصد آن مغول است.به گفتۀ برتراند گیه، مقامات پکن در مرحلۀ نخست، خواستار حذف کلمات و عباراتی چون “چنگیزخان”، “امپراطوری” و “مغول” شدند. مدیران نمایشگاه برای یافتن راه حل و کنار آمدن با چینی‌ها پیشنهاد کردند که عنوان اصلی نمایشگاه به “پسر دشت و آسمان” تغییر یابد و عبارت “چنگیزخان” با حروفی ریزتر، در قالب زیرعنوان نوشته شود.اما پکن این پیشنهاد را نپذیرفت و در مرحلۀ بعد خواستار نظارت بر همۀ اسناد، مدارک، نامه‌ها و نقشه‌هایی شد که قرار بود در معرض نمایش قرار گیرد. مدیر موزۀ تاریخ شهر نانت می‌گوید: “از اینجا به بعد مقامات چینی شروع به بازنویسی مغرضانۀ طرح کلی نمایشگاه کردند و محتوایی را پیشنهاد دادند که به کلی تاریخ و فرهنگ مغول را نادیده می‌گرفت و به جای آن تاریخ ملی چین را قرار می‌داد”.دریافت رایگان خبرنامهبدین ترتیب، برتراند گیه تصمیم می‌گیرد که پروژۀ نمایشگاه را “به خاطر اصول انسانی، علمی و اخلاقی” منحل کند. او می‌گوید: “ما همیشه تعهد کرده‌ایم که در نمایشگاه‌هایمان دفاع از حقوق انسان‌ها و مقابله با تبعیض را در نظر گیریم”. خانم ماری-دومینیک اِوِن، کارشناس تاریخ مغول در مرکز تحقیقات علمی فرانسه به روزنامۀ لوموند گفته است که در سیاست‌های کنونی پکن، “همه چیز باید از غربال ناسیونالیسم چینی بگذرد”.او می‌افزاید: ” منطقۀ مغولستان چین نیز مثل تبّت یا سین‌کیانگ (ترکستان چین) شدیداً زیر نظر دولت مرکزی است که سعی می‌کند زبان و مذهب مشترکی را در سراسر کشور تحمیل کند. هر آنچه که با روایت رسمی تاریخ ملی مغایر باشد، مردود خواهد بود”. به گفتۀ وی از سال ۲٠۱۳، ایدئولوژی ناسیونالیسم چینی بسیار تقویت شده و “به حد جنون آمیز رسیده استاما موزه تاریخ شهر نانت طرح بزرگ خود را به کلی کنار نگذاشته است. برتراند گیه، مدیر موزه قصد دارد که نمایشگاه را برای سال ۲٠۲۴ آماده کند. او می‌گوید: “این بار با موزه‌های اروپایی و آمریکایی بیشتر همکاری خواهیم کرد. می‌دانیم که موزۀ هنر شهر نیویورک مجموعۀ نفیسی از هنر مغول در اختیار دارد.روزنامۀ لوموند تلاش کرده است که برای اطلاع یافتن از نظریات پکن در این ماجرا با سفارت چین در پاریس تماس بگیرد اما تاکنون هیچ پاسخی دریافت نکرده است.رادیو فرانسه[/cl-popup]

• خبرگزاری تسنیم:

1. گزارش| تایوان؛ نقطه تلاقی جنگ جهانی آمریکا و چین؟

• گیتی آنلاین:

1. عزم راسخ چین در معجزه اقتصادی و به اشتراک گذاری دستاوردهای توسعه با جهان

↓ فایل PDF شرح خبر ها

[cl-popup title=”خبرهای منتخب” show_on=”load” size=”l”]

1. نگاه چینی به توافق با ایران
2. آینده روابط ایران و چین
3. چین “ارز” دیجیتال منتشر کرد
4. تجسم ویژگی‌های قدرت اقتصادی چین در شهر شن‌جن
5. معرفی کتاب؛  «ذرت سرخ» مو یان روایت رنج کارگران و کشاورزان چینی
6. چنگیز خان چینی بود یا مغول

 [/cl-popup]