«مؤسسه خاورمیانه» مینویسد: رویکرد چین در قبال ایران با رویکرد «فشارمحور» آمریکا تفاوت دارد و احتمالاً جامعتر است و مسیر تازهای پیش پای تهران میگذارد.
سرویس جهان مشرق – «برنامهی ۲۵ سالهی همکاریهای مشترک ایران و چین[۱]» که بهاختصار «سند همکاری ایران و چین» هم نامیده میشود، در مقایسه با برجام، بیشتر به میراث دیپلماتیکی شباهت دارد که حسن روحانی باید امیدوار باشد از دولتش به جا بماند. اگرچه هنوز محتوای دقیق این توافق و نحوهی دقیق اجرای آن واضح نیست، اما پیشاپیش و با توجه به سیاستهای پکن دربارهی ایران در گذشته و بهویژه در دوران اوج تحریمهای اقتصادی علیه ایران، میتوان گفت این توافق از توافق هستهای با ۱+۵ عاقبتبهخیرتر خواهد بود.
امضای این سند همکاری، هرچند دیر، اما گامی در مسیر درست به نظر میآید و بسیاری از دشمنان ایران را آشفته کرده است؛ از کشورهای عربی حوزهی خلیج فارس گرفته که آمریکا را در حال ترک خاورمیانه میبینند، تا خود آمریکاییها که از ورود چین به خاورمیانه نگران هستند. جای تأسف دارد که بهرغم هشدارهای دلسوزان، صاحبنظران، کارشناسان و رسانهها دربارهی ضرورت تمرکز دیپلماتیک روی شرق به جای آمریکا و اروپا، عملاً هشت سال ریاستجمهوری آقای روحانی صرف تجربهاندوزی برای آزمودن آزمودهها شد. با این وجود، امید میرود امضا و اجرای سنجیدهی توافق راهبردی با چین، آغاز مسیر تحقق اهداف دوجانبه و البته سکوی پرتابی برای برقراری روابط (در دولتهای بعدی) با کشورهایی شود که منافع همسو یا دستکم غیرمتضاد با جمهوری اسلامی دارند.
«ایران قوی باش!»؛ چین در حالی طی ماههای ابتدایی شیوع کرونا به ایران کمکهای پزشکی ارسال کرد که آمریکا تمام تلاش خود را برای جلوگیری از کمکهای بشردوستانه به ایران و حتی اعطای وام به این کشور برای مقابله با همهگیری کووید–۱۹ به کار بسته است
لینک خبر : مشرق نیوز