استاد دانشگاه و رئیس کمیته فرهنگی انجمن دوستی ایران و چین

         پیشینه روابط فرهنگی ایران وچین به بیش از دوهزار و سال می رسد. دو کشور کهنسال در دوران باستان با جاده معروف ابریشم که از مشرق تا مغرب ادامه یافته بود وخطوط دریایی که از خلیج فارس وبندرهای سراف وهرمزبه دریای چین کشیده می شد با یکدیکر پیوند یافتند وماندگارترین کالای مبادله شده میان دو ملت بزرگ ایران وچین مبادلات فرهنگی است.

        بی شک یکی از جذابترین نمادهای فرهنگی یک کشور آداب ورسوم  مربوط به جشن ها ونحوه  برگزاری آنها است .

      عید بهار چین وعید نوروز ایران از جمله جشنهای کهنی است که هزاران سال است در میان مردمانش جایگاه ویژه ای  داشته وسینه به سینه از نسلی به نسلی به امانت سپرده می شود وچه زیباست پی بردن به مشترکات آداب برگزاری این جشنها در دوکشور چین وایران .

       هیچ دولت وملت وفرهنگ وتمدن بزرگی را نمیتوان یافت که مانند ایران وچین بن مایه ی مبادله وتعامل وپیوستگی عمیق ودیرینه فرهنگی رادر ژرفای تاریخ آزموده ودر طول هزاره ها هرگز روی در روی هم نایستاده وهمواره در کنار هم به سوی افق ها ی روشن همکاری وتوسعه مناسبات به ویژه در زمینه های فرهنگی چشم دوخته باشند.

       ارتباطات فرهنگی بین دو ملت از روزگاران گذشته تا کنون از پرثمرترین نوع تعاملات است که ریشه های آن را درجاده ابریشم می تولن جستجو کرد. جاده ایی که بر رشد وبالندگی وفراگیر شدن فرهنگ ها وتمدنها وآیین ها واندیشه ی بشریت کمک بسزایی کرده است .

        جشنها واعیاد باستانی در هر کشوری از جایگاه واهمیت خاصی برخوردار است.مطالعه تاریخی درباره آداب ورسوم دو کشور باستانی ایران وچین خالی ازلطف نبوده وافق دید مارا به درک مشترکات عمیق بین دو کشور وسیع تر می کند واین امر قدمی به سمت وسعت دادن به روابط ویافتن راههای تازه برای شکل ارتباطات جدید می باشد.

      عید بهار در واقع همانند عید نوروز ایران عید ملی فرخنده و پرنشاط است. به طور کلی از قدیم الایام سال در تقویم کشاورزی چینی با ۱۲ نام حیوان یعنی گاو، ببر، مار ، موش ، خوک، میمون، خرگوش ، اسب، خروس ، گوسفند، سگ و اژدها مشخص شده است. اژدها در عهد قدیم توتم ( یعنی روح یا موجود ) حافظ  قبیله ملت چین به شمار می رفت.

در روایات قدیمی چین ، اژدها همواره به موجودی صاحب نیرو و قدرت و جسور و بیباک ترسیم شده است و از دیدگاه مردم چنین روحیه ای دقیقا سمبل ایده آل ملت چین است. مردم ، اژدها ،این حیوان افسانه ای را می پرستند و آرزومندند تا اژدها خجستگی و میمنت را برایشان به همراه بیاورد.

از تاریخ عید بهار تاکنون ۴ هزار سال می گذرد. در بیش از دو هزار ویک صد سال قبل از میلاد مردم زمان شرکت یک دور ستاره مشتری ( یعنی ژوپیتر) را یک ( تسئو) داستند و این عید را نیز ” تسئو” می نامیدند. اما نام این عید در یک هزار سال قبل از میلاد به “نیان” یعنی پرحاصل تغییر کرد. چینی‌ها معتقدند که قوای طبیعت همیشه بخشنده نیست و آبادانی به تعادل و تزلزل قوای ویرانگر وابسته است که اگر مهار نشوند مصیبت بار خواهند بود. آب و هوای متغییر چین و سختی معیشت آنان را به قربانی کردن برای قوای طبیعت وا می داشت تا از خشم آنها برهند.

       هنوز در حاشیه رودخانه زرد کسانی که به رودخانه می افتند نجات نمی دهند زیرا معتقدند که رودخانه قربانی می خواهد. با به هم خوردن تعادل قوای طبیعت به جهت دخالت افراد بشر ویرانی به وجود می آید. پادشاه به عنوان فرزند آسمان تعادل را برقرار می‌کرد. فرزند آسمان یک پادشاه غله بود و روزهای آخر ماه بهار که گیاه فرفیون گل می دهد و عدس آبی بزرگ می‌شود مراسم قربانی کردن را انجام می دهد.

       پرستش آسمان در زمین از امتیازات فرزند آسمان بود. از مهمترین وظایف وی افتتاح سال کشاورزی بود که بر طبق تقویم چینی ها در روز اول سال اتفاق می افتاد و زمان آن مقارن با اوایل فوریه است.

       کشاورزان چینی زمستان را به ۹ بخش تقسیم می کنند و می گویند : نه روز اول و دوم دست از آستینها بدر نکنید. نه روز سوم و چهارم روی یخ راه می رویم. نه روز پنجم و ششم بید های کنار رودخانه جوانه می زنند. نه روز هفتم و هشتم یخ رودها آب می شود. نه روز نهم و دهم کشتزارها را شخم بزنید.

به رسم و عادت عامیانه در چین ایام عید بهار از ۲۳ دسامبر شروع می شود و تاعید فانوس در تاریخ ۱۵ ماه آینده خاتمه می یابد که جمعا سه هفته طول می کشد. به منظور گرامیداشت ایام عید از شهرها گرفته تا دهات ها ، مردم فعالیتهای مختلفی را انجام می دهند و جشنهایی برپا می کنند.

      عید بهار چین معمولا از بیست و سومین روز ماه دوازدهم به تقویم کشاورزی چین آغاز می شود و رسم و رسوم خاصی نیز برای این ایام وجود دارد . در بعضی مناطق چین این روز ” عید بهار کوچک ” نامیده می شود . ” وداع با الهه آشپزی ” یک عادت سنتی چینی هاست که در این کشور رواج یافته و برای مردم شناخته شده است .

       در روزگار قدیم ، در هر خانه یک لوح الهه آشپزی دیده می شد. گفته می شود که این الهه به دستور امپراطور یشم به جهان انسان ها وارد شد و به عنوان الهه حافظ خانه بتدریج مورد احترام مردم قرار گر فت . اصولا لوح و یا مجسمه مقدس این الهه در شمال و یا شرق آشپزخانه قرار داده می شود .

       در برخی از خانه ها نیز تصویری از این الهه بر روی دیوار چسبانده می شود . بر روی بعضی از این تصاویر نقش الهه آشپزی به چشم می خورد و در بعضی از آنها خدایگان مرد و زن مشاهده می شوند . روی این نوع نقاشی تقویمی حک شده و عبارت ” میزبان خانه ” در آن نوشته شده است که نشانگر جایگاه این الهه است . الهه آشپزی از آخرین روز سال گذشته تا بیست و سومین روز ماه دوازدهم سال بعد در خانه می ماند تا از اعضای خانه دفاع کند .

      در روز بیست و سوم ماه دوازدهم الهه آشپزی به آسمان می رود و اعمال نیک و بد اعضای خانواده را به امپراتور یشم گزارش می کند . مراسم خداحافظی با الهه آشپزی ” قربانی کردن تنور ” و یا ” خداحافظی با تنور ” نامیده می شود . امپراتور یشم طبق این گزارش ، نامه سرنوشت هر یک از اعضای این خانواده در سال نو را به الهه آشپزی می دهد . بدین سبب ، برای اعضای هر خانواده ، گزارش الهه آشپزی بسیار مهم است .

       مراسم قربانی کردن تنور معمولا عصرها برگزار می شود . اعضای خانواده میزی در آشپزخانه گذاشته و بخور کرده و شمع می سوزانند و شیرینی ها را روی میز می گذارند . هدف از عبادت الهه آشپزی با شیرینی ها ، شیرین کردن مذاق این الهه است . در بعضی مناطق مردم شیرینی ها را روی لب های الهه آشپزی می مالند تا الهه سخنان نیک در پیش امپراتور یشم بر زبان براند . سپس نقاشی الهه آشپزی را از دیوار بر داشته و می سوزانند .

      در اسناد تاریخی نوشته شده است که در سلسله ” جو ” چین در حدود سه هزار سال پیش ، مراسم قربانی کردن تنور اجرا می شد و یکی از سلسله فعالیت های تدارکاتی عید بهار بود . امروزه مردم اعتقاد دارند که در بیست و سومین روز ماه دوازدهم باید شیرینی ها را روی لب های الهه آشپزی مالید ، در روز بیست و چهارم باید خانه تکانی کرد ، روز ۲۵ ” دو فو ” ( نوعی غذای مخصوص چینی ها که از شیره سویا درست می شود ) تهیه کرد ، روز ۲۶ گوشت خرید ، در روز ۲۷ یک مرغ قربانی کرد ، روز ۲۸ خمیر ورز داد ، روز ۲۹ شراب نوشید و در آخرین روز سال ” جیائو زه ” صرف کرد . ” جیائو زه ” نوعی خوراک چینی ست که با آرد و گوشت تهیه می شود ) این سنت ها البته جزو عادات قدیمی است . امروزه اکثر خانه ها مراسم قربانی کردن تنور برگزار نمی کنند . اما روز بیست و سوم ماه دوازدهم کماکان مقدمه عید بهار است .

      در این روز ، در شهرها و در روستاها ، فروشگاه ها شیرینی می فروشند و بسیاری مردم بر اساس عادت به خانه تکانی می پردازند . در این دوران ، کالاهای فراوان و گوناگونی در فروشگاه ها دیده می شود و این نوید آن را می دهد که عید بهار بزودی فرا خواهد رسید.

      **خاستگاه عید بهار چین

       سال نوی چینی از مهم ترین تعطیلات سنتی مردم چین است. گاه شماری چینی، گاه شماری ترکیبی شمسی ـ قمری است و حرکت خورشید، ماه و ستارگان، تعیین کننده روزها، ماه ها و سال ها هستند. سال نو، با پدیدار شدن ماه در نخستین روز سال آغاز می شود و به همین علت گاه به آن سال نوی قمری نیز گفته می شود. جشن سال نو، عموماً پانزده روز به طول می انجامد و با جشن فانوس پایان می یابد.

      در بیشتر کشورهایی که چینی ها اکثریت را تشکیل می دهند یا اقلیت قدرتمندی هستند، سال نوی چینی جشن گرفته می شود؛ ازآن جمله می توان به هنگ کنگ، تایوان، برونئی، کره، مغولستان، نپال، بوتان، ویتنام، سنگاپور، اندونزی، مالزی، فیلیپین وتایلند اشاره کرد.

    **  خاستگاه عید نوروز در ایران

خاستگاه نوروز در ایران باستان است و هنوز هم مردم مناطق گوناگون فلات ایران، نوروز را جشن می‌گیرند. زمان برگزاری نوروز، در آغاز فصل بهار است که امروزه به آن برابری بهاری یا اکیونوس می‌گویند.

       نوروز در ایران و افغانستان آغاز سال نو محسوب می‌شود و در برخی دیگر از کشورها یعنی تاجیکستان، روسیه، قرقیزستان، قزاقستان، سوریه، کردستان، گرجستان، جمهوری آذربایجان، آلبانی، چین، ترکیه، ترکمنستان، هند، پاکستان و ازبکستان تعطیل رسمی است و مردمان آن جشن عید را برپا می‌کنند.

       **زمان عید بهار چین

      عید بهار چین از هشت روز مانده به آخر سال چینی آغاز می شود و تا پانزدهم ماه بعد ادامه می‌یابد.

      زمان عید نوروز در ایران

نوروز نخستین روز سال خورشیدی ایرانی برابر با یکم فروردین ماه، جشن آغاز سال نوی ایرانی و یکی از کهن‌ترین جشن‌های به جا مانده از دوران ایران باستان است زمان برگزاری نوروز، در آغاز فصل بهار ۱ فروردین در ایران مطابق با ۱ حمل در افغانستان و دیگر کشورهای برگزارکننده نوروز است.

        **گاه شمار چینی یا تقویم چینی

        طبق این گاه شمار یا تقویم موسوم به تقویم کشاورزی روزهای هفته از دوشنبه آغاز می‌شود، ماه‌های دوازده گانه سال با تقویم قمری و شمسی که مورد توجه کشاورزان است به نام ماه اول، ماه دوم و … یاد می‌گردد و صورت فلکی نیز مورد توجه است.

       در چین باستان هر شصت سال را یک دور نجومی یا” جیازه” jiaozi(饺子) می نامیدند و هر شصت سال را به پنج دوره تقسیم می کردند و هر دوره را به ۱۲ سال و هر سال را به نام حیوانی می نامیدند و ۱۲ سال به ۱۲ حیوان یا صورت فلکی نام گذاری می شد و صورتها عبارتند بودند از : موش، گاو، ببر، خرگوش، اژدها، مار، اسب، گوسفند، میمون، خروس، سگ و خوک .

        تقویم چینی، ترکیبی از تقویم شمسی و قمری است و در حقیقت در این کشور حرکت ماه، خورشید و ستارگان تعیین کننده روزها، ماه ها و سال ها است..

       جالب توجه اینکه در ایران نیز هرسال جدیدرا با یکی از نمادهای حیوانی نامگذاری کرده وهمچنین اعتقاد براینست که هر سالی که نمادش با نماد سال تولد شخص مصادف باشد آن سال بسیار پرشانسی برای آن شخص می باشد.

       خرید نوروز در چین : یکی از آداب و رسوم کشور چین به شمار می رود .ازاول سال نو اعضای خانواده ملبس به لباس‌های زیبا و نو به استقبال مهمانان و یا دیدار از خویشاوندان و دوستان می‌پردازند.

      در ایران نیزاز چندروز مانده به نوروز طبق سنت قدیمی خانواده ها بنا بر میزان وسعشان به خرید لباس وکفش نو می پردازند.بااین کار سعی در آراستگی جسمشان دارند تا با نو شدن سال وطبیعت هماهنگ گردند.

        تمیزی آشپزخانه در چین :یکی دیگر از آداب و رسوم مردم چین در عید نوروز است.از این روز به پاکیزگی آشپزخانه می‌پردازند زیرا چنین باور دارند که خدای آشپزخانه در چهره ای خندان و تنی فربه، شکم برآمده و تنبل به آسمان می رود و گزارش آشپزخانه را به خدای آسمان ارائه می‌دهد، بنابراین پختن غذاهای شیرین و خوشمزه در تمام خانه ها رواج دارد تا خدای آسمان از آنان رضایت داشته باشد و خدی آشپزخانه با برکت و نعمت از آسمان به آشپزخانه باز آید.در آشپزخانه چینی‌ها خاصه در پکن همیشه تصویر این خدا در حالیکه ماهی (ماهی در معابد بودایی چین جایی خاص دارد. گویند بودا بر ماهی دریای وجود نشسته و زنگ و چوبک و سنج از آن نواخته می شود که ماهی آرام نگیرد) در دست دارد و نگهبان پخت غذاها است دیده می‌شود.

       درایران نیزاز پیش از شروع سال نو تمیز کردن منازل یکی از دغدغه های اصلی در پیشواز از بهار است.این مراسم تحت عنوان “خانه تکانی”نشان از اهمیت دادن ایرانیها به تمیزی وهمگام شدن با تمیزی طبیعت است.طبق اعتقاد ایرانیان بازدودن آلودگیها فقر وگرفتاری وبدی نیز از خانه ها رخت برمی بندد وبه جای آن گشاده روزی ونیکبختی وبرکت جایگزین می شود.

      .ضیافت شام : با حضور همه اعضای خانواده در شب آستانه عید چه در شمال چه در جنوب کشور لازم و ضروری است. در جنوب این شام غالباً از بیش از ده نوع خوراک تشکیل می‌شود که در میان آنها ماهی و خوراکی تهیه شده از خمیر لوبیا باید دیده‌شود.

       زیرا این دو خوراک در تلفظ به چینی با ” مرفه بودن ” تقریبا یکی است. در شمال این غذا را اغلب ” جیا زه” یعنی گوشواره تشکیل می‌دهد. خانواده دراین شب در کنار یکدیگر به تهیه این خوراک سنتی مشغول می‌شوند.

      درایران نیز در شب عید نوروزخوراک خاصی تهیه میشود که به نام سبزی پلو باماهی است.این خوراک از ماهی سفید یا انواع دیگر ماهی به همراه برنچ پخته شده با سبزی های مختلف است.

      تهیه شیرینی : در میان خوراک‌های سنتی عید بهار غذاهای شیرین تهیه شده از آرد برنج چسبیده به چینی ” نیا گا” حتما باید باشد. زیرا این نشانگر ارتقای دائمی سطح زندگی، گردهم آمدن و سعادتمندی اعضای خانواده است.

      در ایران نیز تهیه شیرینی های خانگی از چندروز مانده به نوروز شروع می شود .باقلوا و شیرینی های خشک  شکلات های متنوع برای پذیرایی از میهمانان تدارک دیده می شوند .خوردن شیرینی در لحظه تحویل سال نو به نیت شیرین کامی در سال پیش رو یکی از اعتقادات ایرانیان است.

       تزیین کردن منازل : درچین باتزیین خانه وچسبانیدن نمادهای قرمز رنگ به نشانه شانس فضا را برای سال جدید آماده وفانوس های رنگارنگی در جلوی خانه ها آویزان می کنند . جای جای منزل روی دیوارها ویا درورودی اتاق ها کلماتی که بیانگر سعادت وشادکامی در سال جدید است رابا حروف چینی می نویسند تا سال جدید برکت وخوشی را برای آنها به ارمغان بیاورد.

       تزیینات منزل باگل وگیاه نیز متداول است.شکوفه آلو به معنای اقبال نیک وگل نرگس به معنای موفقیت وگل آفتابگردان به معنای سالی خوش وگیاه بادمجان به معنای شفای بیماریها است.

       در ایران یکی از تزیینات مهم سال نو “سفره هفت سین “می باشد.ایرانیان با فرارسیدن سال نو سفره ای از هفت گونه گیاه ودانه وخوردنی دلپذیر می گسترانند.آب و آیینه شمع وچراغ نقل ونبات وگل وسبزه درآن می نهند . سپس کتاب آسمانی خودرا می گشایند ودر لحظه حلول سال نو دربرابر سفره ای از برکت الهی وبه امید رونق وبهبود معیشت دست به دعا برمی دارند.ایرانیان از پانزده روز مانده به نوروز مقداری عدس یا گندم یا ماش را برای سبز کردن آماده میکنند.گل سنبل نیز در ایام عید طرفداران زیادی دارد.

       واقعیت های طبیعی مشاهده ها وتجربه های مردم در گذر زمان نقش ادیان الهی وباورهای دینی مردم در توجه به عدد هفت بسیار اساسی است واز همین روست که قرن هاست در آیین ها ورسم های ایرانی نیز این عدد جایگاهی ویژه دارد.در چیدن وآراستن سفره هفت سین نیز نقش این عدد به خوبی آشکار است.

       برافروختن آتش : در آستانه سال جدید به تقویم کشاورزی چین، مردم با سرور و شادی با سال گذشته وداع نموده و به پیشواز سال جدید می روند. دربعضی مناطق مردم به آتش زدن ترقه و آتش بازی هم می‌پردازند. . گفتنی است که نصب کردن تابلوهای خوش‌نویسی ونقاشی‌های ویژه عید بهار روی دیوار و روشن کردن فانوس نیز از جمله برنامه‌های عید بهار است.

        درایران نیز یکی از جشن های آتش مرسوم جشن سوری پایان سال است. این جشن در یکی از چند شب آخر سال که معمولاچهارشنبه است برگزار می شده است. در جشن فروردگان مردم پیش از عید نوروز بر روی پشت بام ها، آتش برمی افروختند، اگر چنین می کردند تصور بر این بود که فروهرها (ارواح مردگان) به طور گروهی بازگشته و مانند یک سپاه به بازماندگان کمک خواهند کرد. در نتیجه جنگ های خیلی مهم، را سعی می کردند که در بهار آغاز کنند چون فروهرها، در بهار به یاری بازماندگان می آیند.

      -هدیه دادن : هدیه دادن به کوچکترها وکودکان تحت عنوان عیدی یکی دیگر از آداب ورسوم چین است ودادن پول مرسوم ترین عیدی است درفرهنگ مردم چین پول را در پاکت قرمز وبه نشانه شانس به بچه ها یا کوچکترها می دهند.

        در نوروز باستان و مهرگان رسم بود که نمایندگان و بزرگان و فرمانروایان ایالات و اشراف و عامه مردم هر یک به توانایی و استطاعت، هدایایی را به دربار اهدا می کردند. در عید نوروز مردم به یکدیگر شیرینی هدیه می دادند و این رسم در دوران ساسانی همگانی بوده است. درایران کنونی نیز دادن پول تحت عنوان عیدی بسیار مرسوم است.

        مسافرت رفتن : درایام تعطیلات یک هفته ای سال نوی چین فرصت بسیار خوبی برای مسافرت خانواده ها می باشد.دراین ایام بسیاری از افرادی که به واسطه کار از خانواده ها دور شده اند به شهرهای خود باز می گردند وتعطیلات رادر کنار خانواده سپری می کنند.

     درایران نیز اشتیاق سفر باوجود هوای بهاری وطبیعت زیبا وسبز دوچندان شده وسفرهای میلیونی به اقصی نقاط ایران وکشورهای دیگر آغاز می گردد.

      **رقص شیر

       یکی از کهن‌ترین آیین‌های چینی است که در این روز انجام می‌پذیرد. برخی خانواده‌ها برای از بین بردن شرّ ارواح خبیثه، این گروه‌های عروسک گردان را به خانه دعوت می‌کنند تا با آهنگ‌ها و رقص‌های خاص، بدیمنی این روز را از بین ببرند.

       **جشن فانوس

        جشن فانوس، جشن سنتی چین است که در روز پانزدهم نخستین ماه سال قمری در گاه شماری چینی جشن گرفته می شود؛ این جشن نمایانگر پایان سال نوی چینی است، و آماده سازی برای آن از روز دهم سال نو آغاز می شود. در این روز دربین چینی ها مرسوم است که ردیف هایی از شمع را در جلوی خانه هایشان روشن می کنند و هنگام شب، فانوس در دست، مسیر می پیمایند. در گذشته، فانوس ها ساده بودند و تنها امپراتوران و اشراف، فانوس های آراسته و بزرگ داشتند؛ در سال های اخیر، فانوس ها با طرح های جدید و متنوع تزیین می شوند؛ مثلاً فانوس هایی به شکل جانوران مرسوم است. ریشه این جشن به امپراتوری «هان» و بیش از دو هزار سال پیش باز می گردد.

       بستر روابط تاریخی و فرهنگی ایران و چین چیزی جز تلاش برای شناخت، تأثیر گذاری و تأثیر پذیری از یکدیگر نبوده و زمینه‌های آن‌هم عبارت بوده‌ از سفر، تجارت، تعامل سیاسی، روابط فرهنگی، مهاجرت، تبلیغات دینی، ماجراجویی، و هر شکلی از روابط قابل پیش بینی یک ملت با ملت دیگر. اطلاعات و دامنۀ این ارتباطات در آثار جهانگردانی که یا از چین عازم ایران شدند یا از ایران راهی چین، برشمرده شده که مشاهدات خود را در اسناد و مدارک تاریخی و کتاب‌های خود ثبت کرده و ملت‌های خود را نسبت به جنبه‌های مختلف زندگی، فرهنگی و اعتقادی دیگری آگاه کرده‌اند.

        **جشنها و آیینهای نوروز در  ایران

   نوروز برای همه ما جشن مهمی است. جشنی که با آن سال را نو می‌کنیم و به بهار خوش‌آمد می‌گوییم. جشنی که نوید شروعی دوباره به ما می‌دهد. در تمام سال‌هایی که نوروز جشن گرفته شده است، همیشه آئین‌ها و مراسم‌های دیگری با آن همراه بوده. در گذر زمان، گاهی این مراسم‌ها فراموش شده‌اند و گاهی تغییر کرده و با شکل جدیدی جشن گرفته شده‌اند. به علاوه، مراسم‌های نوروز گاهی منطقه به منطقه متفاوت است و مراسمی که در منطقه‌ای به جا آورده می‌شود در منطقه دیگر مرسوم نیست.

امروز در قلب مراسم‌ نوروزی، سنت‌هایی مانند خانه‌تکانی، چهارشنبه‌سوری، عیددیدنی، عیدی دادن و گرفتن، سیزده‌به‎‎‌در  را داریم، اما بسیاری از آئین‌های دیگر هم هستند که یا دیگر انجام نمی‌شوند یا خیلی محدود و فقط در برخی نقاط کشور جشن گرفته می‌شوند. آئین‌هایی مانند مراسم نوروزخوانی، پنجه، میرنوروزی و کوسه‌بر‌نشین..

نوروز زمان شادی است. دوره‌ای که مشکلات و غم‌ها را حتّی برای مدت کوتاهی هم که شده، کنار بگذاریم. یکی از مراسمی که در گذشته شادی‌بخش بوده و حس و حال کل شهر و روستا را عوض می‌کرده، همین مراسم میرنوروزی بوده است. میرنوروزی یا میر میران در واقع حاکم یا امیر موقتی است که در ایام نوروز محض تفریح عمومی و خنده و مضحکه او را بر تخت می‌نشانند و پس از انقضای ایام جشن، سلطنت او هم به پایان می‌رسید. حاکم واقعی در این مدت در ظاهر، جایگاه خود را ترک می‌کرده و عنوان پادشاهی را با تمام لوازم ظاهری‌اش به میرِنوروزی می‌سپرده. میرنوروزی در این ایام حکم می‌داده، جریمه و عزل و نصب می‌کرده و گاهی دستور مصادره هم می‌داده است.  پس از چند روزی حکومت میرِنوروزی به پایان می‌رسیده و همه چیز به روال سابق باز می‌گشته است.

دوره حکومت میرِنوروزی به روایت برخی ۵ روز به عقیده برخی دیگر ۱۳ روزِ عید بوده است. در طول این مدت، دستوراتی که میرنوروزی می‌داده خنده‌دار بوده و بیشتر جنبه شوخی داشته است..